Er barst ergens een vulkaan uit, het hele land is verduistert door al dat as en de vampiers komen uit de schaduw gekropen om het er eens van te nemen overdag. Daar doe je natuurlijk niks aan en de apocalypse is geboren. Een ideaal scenario voor een televisieserie. Zeker als je er een afstammeling van een bekende vampire hunter bij gooit. Syfy’s nieuwe televisie serie, Van Helsing, is best goed te doen.
Ik heb een soort apocalypse fetish. Ik zou er totaal geen probleem mee hebben wanneer de wereld zoals wij hem kennen aan z’n eind komt doormiddel van een ziek die mensen verandert in zombies, alien die een invasie plannen of vampiers die de wereld overnemen. Okay, I’m weird like that. Jammer genoeg voor mij, is die kans heel klein, daarom moet ik mij maar vermaken met series waarin dat wél gebeurt.
Van Helsing doet mij een beetje denken aan The Walking Dead; de wereld is overgenomen en enkele overlevenden moet zien samen te werken om er nog iets van te maken. Dat is alleen makkelijker gezegd van gedaan. Ondanks dat Van Helsing niet het niveau heeft van TWD, is de serie wel ontzettend vermakelijk. Dat komt vooral omdat Syfy iets anders doet met het vampire genre. Dit keer geen wulpse vampiertieners, maar keiharde vampiers die er alles aan doen om hun doel te bereiken. De serie is ook lekker bloederig. Oké, op een cheesy manier doormiddel van bloedspetters op de cameralens, maar het past wel bij de serie. Je moet ook geen gecensureerde shit willen met een onderwerp als dit.
Dat het gehele eerste seizoen van Van Helsing al op Netflix staat, is ook wel een voordeeltje van de serie. Wanneer je eenmaal begint aan de serie, wil je eigenlijk gewoon weten wat er allemaal de hand is. Maar ze vertellen je eigenlijk helemaal niks. Wie is die Vanessa precies? Waarom lag ze 3 jaar in coma? Waarom draagt Moh een Nirvana shirt? Gooi er nog een paar vermakelijke personages bij en je hebt gewoon een show die prima wegkijkt, terwijl je op de bank zit met een bordje spaghetti.